SCHRONIENIE[]
W każdej dyskusji o bezpieczeństwie Spokrewnionych należy wspomnieć o idei schronienia - będącego zarówno miejscem spoczynku wampira, jak i jego domeny osobistej i prywatnego sanktuarium. Schronienie to miejsce, być może jedyne, w którym wampir może schować się przed światłem słońca i przespać dzień. Ze względu na naturę swej klątwy, wybór i prowadzenie schronienia często stają się (lub szybko mogą się stać) jednymi z najważniejszych aspektów egzystencji młodego wampira.
Ogromna większość neofitów nie rozpoczyna swojego wampirzego bytu, jeśli nie dysponuje własnym schronieniem. Z reguły ludzie nie utrzymują swych mieszkań w stanie przydatnym dla wampira, więc Przeistoczenie często wymusza na młodym wampirze natychmiastową zmianę otoczenia. Zazwyczaj nowe schronienie, przynajmniej przez jakiś czas, zapewnia Spokrewnionemu jego rodzic. Gdy neofita zapozna się już z zasadami rządzącymi jego nowym bytem, może - często z pomocą swego rodzica - znaleźć sobie w domenie własne schronienie. Czasem neofita wraca do domu, który zamieszkiwał jako śmiertelnik, z zamiarem odnowienia go i dostosowania do swoich potrzeb. W istocie, niektórym domom potrzeba zaskakująco mało pracy, by stały się funkcjonalnymi schronieniami. Zazwyczaj jednak rodzic odradza swemu dziecięciu taki krok, ponieważ wiąże się on z dawnym życiem wampira i niepotrzebnie komplikuje jego położenie.
Schronienie ma charakter niezwykle osobisty. Biorąc pod uwagę, ile czasu musi w nim spędzać Spokrewniony – minimum 12 godzin, codziennie, przez całą wieczność - schronienie może być jedyną rzeczą, którą postać może nazwać swoją własnością. Nie trzeba mieć obsesji na punkcie estetyki, by docenić dostosowanie wystroju domu, i nawet najbardziej ascetyczny wampir, prędzej czy później, wykształci pewien indywidualny styl (czy choćby funkcjonalność) projektu, wystroju i rozłożenia swego schronienia.
Technicznie rzecz biorąc, schronienie jest po prostu domostwem wampira. Nie musi być niczym więcej, by spełnić definicję. Dlatego też rodzajów schronień jest tyle, ile rodzajów domów śmiertelników czy nawet więcej, biorąc pod uwagę możliwości, jakimi dysponuje wampir. Zwyczajny śmiertelnik nie będzie mógł żyć w skrajnych warunkach pogodowych czy przy bardzo wysokim lub niskim ciśnieniu, lecz kwestie te w przypadku nieumarłych nie znaczą zbyt wiele. Pewni Spokrewnieni (zwłaszcza Gangrele i niektórzy Nosferatu) wolą samotność, którą daje im niedostępne otoczenie. Zakładają oni schronienia głęboko pod ziemią, na wielkich wysokościach czy nawet pod wodą. Inni wolą jak najlepiej wtapiać się w otoczenie. Wolą więc ciepło schronienia we współczesnych wyższych sferach, niż chłód mogiły na cmentarzu. Zwłaszcza Daeva i Ventrue znani są z wyszukanego smaku w doborze schronienia (i związanych z nim przedmiotów), a niektórzy zamożni Spokrewnieni utrzymują luksusowe rezydencje i apartamenty, których pozazdrościliby im najwięksi bogacze pośród śmiertelników.
Najważniejszą kwestią jest oczywiście bezpieczeństwo. Spokrewnieni dysponujący odpowiednimi środkami materialnymi nie żałują grosza, by zabezpieczyć swoje schronienie przed słońcem i nadchodzącymi za dnia intruzami. Do tego ceku mogą wykorzystać zarowno najnowocześniejsze alarmy, baterie kamer, płyty podłogowe wrażliwe na nacisk i inne nowinki techniczne, jak i samo położenie. Schronienie ukryte głęboko pod ziemią czy w starym skarbcu siłą rzeczy będzie bardzo bezpieczne, nawet bez dodatkowych ulepszeń.